پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر کافیین روی تکامل کام انجام گردیده است. با توجه به اینکه تکامل استخوانهای کام از روز سیزدهم با رشد استخوانها آغاز می گردد و جوش خوردگی آنها در روز شانزدهم رخ می دهد، بعد از انتخاب رات های از نوع Albine Wistar و جفت گیری آنها به طریق منوگام، روز صفرحاملگی مشخص گردید و راتها در دو گروه شاهد و مورد آزمایش قرار گرفتند.یک دز mg/g 80 کافیین (%1) در روزهای سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم حاملگی به گروه آزمایش به صورت داخل صفاقی تزریق گردید و همین مقدار سرم فیزیولوژی به گروه شاهد از طریق مشابه و درروزهای مشابه تزریق شد. طی روزهای شانزدهم تا نوزده و نیم حاملگی هر 4 ساعت یک بار گروهی ازمادران هر دو گروه آزمایش و شاهد را با کلروفرم بیهوش کرده جنین به طریق سزارین از رحم مادران خارج گردید و بلافاصله طول CR و وزن جنین اندازه گیری شد و سپس به فیکساتور منتقل گردید آنگاه برشهابی به ضخامت 5 میکرون تهیه و با استفاده از چهارنوع رنگ آمیزی فولگن، تولوییدبن بلو و PAS رنگ آمیزی شدند این بررسی به این نتیجه رسید که کافیین موجب تاخیر در جوش استخوانهای کام در گروه آزمایش نسبت به گروه شاهد گردید که میانگین مدت تاخیر در حدود 32 ساعت بود.

مقدمه: مطالعاتی که تاکنون در رابطه با تاثیر مصرف سیستمیک ترکیبات استاتین بر روی بافت استخوانی انجام شده، نتایج ثابت و یکسانی را به دنبال نداشته است. لذا بر آن شدیم با توجه به تاثیری که این ترکیبات بر روی بافت استخوانی دارند، اثر القا استخوان سازی این ترکیبات را در نواحی که به طور طبیعی استخوان وجود ندارد مثل عضله و بافت زیر پوستی، در موش صحرایی ارزیابی کنیم.مواد و روش ها: نوع تحقیق تجربی با تکنیک مشاهده ای می باشد. در این تحقیق مجموعا 68 تزریق از ترکیبات محلول Atorvastatin، Lovastatin، Simvastatin به غلظت 1 mg/ml در پلی اتیلن گلیگول 300، در زیر پوست ناحیه پشتی و در عضلات دست و پای موش صحرایی تزریق گردید. بعد از گذشت 6 هفته موش ها کشته شده و از نواحی تزریق شده، نمونه تهیه شد. سپس مقاطع در زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار گرفتند.در دو نمونه کانون های استخوانی به صورت مخلوطی از استخوان لاملار و woven دیده شد که اطراف این کانونها ریم استئوبلاستی فعال نیز قابل رویت بود. در یک نمونه دیگر کانونی از بافت غضروفی دیده شد که اطراف آن بافت همبندی مزانشیمال فعال، در حال تمایز به غضروف دیده می شد.نتیجه گیری: یافته های این تحقیق و تمایز تدریجی بافت عضلانی به بافت Stem استخوانی در اطراف نمونه ها، تایید کننده احتمال اثر القا استخوان سازی این ترکیبات می باشد ولی جهت تایید بیشتر، پیشنهاد می شود این اثر در مطالعات دیگر نیز به ارزیابی گذاشته شود.

سابقه و هدف:(Mineral Trioxide Aggregate (MTA امروزه در جراحی های پری رادیکولر و درمان موارد پیچیده اندودانتیک از جمله پرفوراسیون ها، نقش حیاتی بازی می کند. تنها مشکل اساسی MTA کمبود و گرانی این ماده در کشور ما می باشد.هدف از این تحقیق معرفی ماده ای بعنوان جانشین MTA است که بتواند با قیمت ارزان و به سهولت در دسترس باشد. در این راه با توجه به ترکیبات و مطالعات موجود، سیمان پرتلند (C) (P) انتخاب شد. یکی از مهمترین و اولیه ترین موضوعات بررسی واکنش بافتی بدن نسبت به این ماده بود. مواد و روشها: این مطالعه به روش تجربی بوده با تکنیک مشاهده و پرسشنامه با ثبت مشاهدات می باشد. در این بررسی از Rat 45 آلبینه بالغ نر استفاده شده است. MTA, P.C را در تیوب هایی از جنس پلی اتیلن قرار داده، به همراه تیوب های خالی بعنوان کنترل در زیر جلد Rat ها در نواحی کتف و سرین ایمپلنت شدند. Rat ها به سه گروه پانزده تایی تقسیم شدند گروه ها بعد از سه روز، یک هفته و یک ماه کشته شدند و نمونه های برداشت شده از نظر درجه التهاب، نوع التهاب، واکنش جسم خارجی و تشکیل کپسول فیبروز تحت بررسی هیستوپاتولوژیک قرار گرفتند. یافته ها: از نظر درجه التهاب، P.C, MTA و گروه کنترل تنها در بررسی یک هفته ای تفاوت معنی دار نشان دادند (P<0.05). از نظر نوع التهاب، در هر سه دوره زمانی اختلاف معنی داری وجود نداشت (P>0.1) . در واکنش جسم خارجی و تشکیل سلول giant در بررسی های سه روزه و یک هفته تفاوت معنی داری مشاهده نشد ولی با گذشت یک ماه این تفاوت برای P.C, MTA با گروه کنترل معنی دار شد (P<0.05) نتایج تشکیل کپسول فیبروز نیز با واکنش جسم خارجی مشابه بود. نتیجه گیری: از مشاهدات می توان نتیجه گرفت که P.P, MTA از نظر واکنش بافتی مشابه می باشند، پس می توان P.C را به عنوان جانشین MTA معرفی نمود.

مقدمه: پرگابالین، به عنوان یک داروی کمکی در صرع پارشیال، فیبرومیالژی، دردهای نوروپاتیک و اختلال اضطراب عمومی کاربرد دارد. این مطالعه، با هدف تعیین اثرات پرگابالین بر روی حافظه ی Rat با استفاده از روش Object Recognition Task (ORT) طراحی شد. روش ها: این مطالعه، یک مطالعه ی حیوانی تجربی است. Ratهای نر نژاد Wistar در 4 گروه 7تایی تقسیم شدند و به مدت 28 روز 10، 30 و یا 100 میلی گرم/کیلوگرم پرگابالین و یا همان حجم نرمال سالین به آن ها تزریق شد. سپس، حیوانات برای ارزیابی حافظه ی فضایی در عرصه ی ORT و طی دو دوره ی 3 دقیقه ای با فاصله ی 1 ساعت در مواجهه با اشیای مشابه و یا متفاوت قرار گرفتند. شاخص های Discrimination (2d)، Recognition (R) و فرکانس لمس شیء جدید (f)، در دوره ی دوم مواجهه با اشیا (2T)، با هم مقایسه شدند. 050/0 > P به عنوان معیار معنی دار بودن اختلاف در نظر گرفته شد. یافته ها: تجویز دزهای 10، 30 و 100 میلی گرم/کیلوگرم به مدت 28 روز، به طور قابل توجهی شاخص 2d (به ترتیب 050/0 > P، 010/0 > P و 001/0 > P)، R (به ترتیب 010/0 > P، 001/0 > P و 001/0 > P) و فرکانس اکتشاف (به ترتیب 050/0 < P، 050/0 > P و 001/0 > P) را در دوره ی 2T نسبت به گروه شاهد کاهش داد. 100 میلی گرم/کیلوگرم پرگابالین باعث کاهش بیشتری در عوامل بالا نسبت به 10 میلی گرم/کیلوگرم دارو شد (به ترتیب 050/0 > P، 001/0 > P و 050/0 > P). نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان می دهد تجویز طولانی مدت دزهای مختلف پرگابالین، حافظه ی شناختی Rat را در تشخیص شیء جدید مختل می کند. این کاهش حافظه، از الگوی وابسته به دز پیروی می کند.

در این تحقیق سمیت تحت حاد داروی MS14 که برای کنترل بیماری مولتیپل اسکلروز (MS) تهیه شده مورد بررسی قرار گرفت. در این آزمایش ها از موش های صحرایی نژاد ویستار و از هر دو جنس استفاده شد. حیوانات به مدت 28 روز دوزهای 625، 1250 و mg/kg2500 از داروی MS14 را از راه خوراکی و به صورت روزانه دریافت کردند. گروه کنترل حامل (محلول 1 درصد کربوکسی متیل سلولز) دریافت کرد. در پایان این دوره، نمونه های خونی و سرمی برای آزمایش هماتولوژی و بیوشیمیایی و نمونه های بافتی برای مطالعه هیستوپاتولوژیک تهیه شد. نتایج نشان داد که هیچ کدام از دوزها در طول مدت 28 روز باعث مرگ و میر و یا تغییرات رفتار و علائم اتونومیک حیوانات نشده است. پارامترهای بیوشیمیایی و هماتولوژیک نیز در مقایسه با گروه کنترل اختلاف معنادار نداشت. نتایج بررسی هیستوپاتولوژیک نیز بیانگر عدم تاثیر سو دارو بر بافت ها بود. هر چند که نتایج این تحقیق، ایمنی بالای این فرآورده را در این مدل آزمایشگاهی نشان می دهد با این حال انجام سایر آزمایش های سمیت نیز ضروری به نظر می رسد.

 سابقه و هدف: دیابت ملیتوس از بیماری های شایعی است که اثرات سو متفاوتی بر بافت های مختلف بدن بر جای می گذارد. از جمله این عوارض رتینوپاتی، نفروپاتی و نوروپاتی دیابتی است که در دراز مدت بروز می کند. دستگاه تولید مثلی جنس نر نیز می تواند یکی از بافت های هدف باشد و پدیده اسپرماتوژنز نیز تحت تاثیر این بیماری قرار گیرد. هدف از این مطالعه ایجاد دیابت تجربی، تاثیر آن بر دستگاه تولید مثل جنسی نر در یک مدل حیوانی می باشد.مواد و روش ها: مطالعه بر روی موش های سفید صحرایی نر بالغ نژاد ویستار که به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شده بودند انجام شد. گروه مورد با تجویز 120mg/kg آلوکسان بصورت داخل صفاقی دیابتی شدند و در گروه شاهد نیز از آب مقطر استفاده گردید. بعد از گذشت 30 روز و تهیه برش های بافتی از بیضه، روند اسپرماتوژنز مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: قطر لوله های سمینیفر در موش های دیابتیک نسبت به گروه شاهد افزایش معنی داری یافت. سلول های جداری لوله ها، در نمونه های آزمایشی کاهش یافتند. همچنین آرایش سلول ها به هم خورده و نوعی چروکیدگی در جدار لوله ها مشهود بود.نتیجه گیری: اثر دیابت بر روند اسپرماتوژنز می تواند باعث تغییر در ساختار لوله های سمینیفر و کاهش سلول ها گردد.

سابقه و هدف: بتادین یکی از محلولهای ضد عفونی کننده است که به صورت معمول در تمام مراکز درمانی ایران و بیشتر کشورهای جهان کاربرد دارد ولی در مورد تاثیر آن بر روند ترمیم زخم اختلاف نظر وجود دارد، لذا هدف از این مطالعه بررسی تاثیر بتادین بر ترمیم زخم پوستی در Rat می باشد.مواد و روشها: این مطالعه از نوع مداخله ای و بر روی دو گروه رت انجام شد (n=10). پس از انجام بیهوش کردن حیوان با پنبه آغشته به اتر، زخم پوستی به مساحت تقریبی cm2 2 در پشت گردن ایجاد و بلافاصله بعد از ایجاد زخم در گروه بتادین سطح زخم به این محلول کاملا آغشته شد. گروه شاهد هیچ گونه درمانی دریافت نکرد. سطح زخم، درصد بهبودی آن و وزن موش در روزهای 1، 4، 7 و 10 بعد از ایجاد زخم اندازه گیری و تعداد فیبروبلاستها، فیبرهای کلاژن، رگهای خونی کوچک، لنفوسیتها، ماکروفاژها، نوتروفیلها و ضخامت اپی درم با انجام بیوپسی در روز دهم تعیین گردید. انقباض زخم در روزهای 4، 7 و 10 بعد از ایجاد زخم اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان داد که درصد بهبودی در دو گروه در روزهای 4، 7 و 10 اختلاف معنی داری نداشت. تعداد عروق، فیبروبلاستها، لنفوسیتها، نوتروفیلها، ضخامت اپی درم و فیبرهای کلاژن بعد از ده روز بین دو گروه معنی دار نبود. تعداد ماکروفاژها در روز دهم در گروه بتادین به طور معنی داری بیش از گروه شاهد بود. (p<0.01).نتیجه گیری: یافته ها پیشنهاد می کنند که بتادین در تسریع ترمیم زخم تاثیر نداشته حتی باعث تاخیر در فاز التهابی می شود.

سابقه و هدف: نظر به عدم درمان بعضی بیماری ها و یا عوارض شناخته شده درمان های فعلی و تناقضاتی که در مورد تاثیر درمان شفای معنوی در بیماران و حتی در مدل های حیوانی و آزمایشگاهی وجود داشت و به منظور تعیین تاثیر شفای معنوی (روحی) بر روند التهاب مفصل، این تحقیق روی Rat انجام گرفت.مواد و روش ها: این تحقیق به روش تجربی بر روی تعداد 16 عدد Rat انجام گرفت.  Ratها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم و با رنگ قرمز و زرد مشخص شدند. در ناحیه قدام زانوی راست همه حیوانات پس از بیهوشی، با تزریق ماه التهاب زای F, C, A التهاب مزمن ایجاد گردید. شفای معنوی به وسیله یک نفر پزشک در یکی از گروه ها (گروه آزمون) انجام گرفت. شفاگر از دور و با یک خواست درونی و قلبی از خدا برای نمونه ها به صورت دسته جمعی طلب بهبودی نمود. حرارت سطحی مفصل با ترموگراف در روزهای 1، 3، 7، 14 در سطح زانوی چپ و راست حیوان و نیز تغییرات قطر مفصل با کولیس پلاستیکی و نیز وزن حیوانات تعیین گردید و با آماره Two-FACTOR ANOVA مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: تغییرات دمای مفصل در گروه شاهد بیش از آزمون بود و از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05). میزان تغییرات قطر زانوها در گروه آزمون کمتر ازگروه شاهد بود (P<0.05). افزایش وزن حیوانات در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد در تمام روزهای مورد مطالعه نیز به لحاظ آماری معنی دار بود (P<0.001).نتیجه گیری و توصیه ها: شفای معنوی موجب بهبود روند التهاب مفصل و وزن حیوان Rat می گردد و این تاییدی بر پدیده درمان از راه دور می باشد. انجام تحقیقات مشابه توصیه می شود.